«گوهرهای خفته در خاک»

قاب عکس را سفت چسبیده بود و هراسان به این طرف و آن طرف می‌دوید. قاب را جلوی صورتش می‌گرفت و مدام به فیلمبردار اشاره می‌کرد: از بهروزم فیلم بگیر! چرا از من می‌گیری؟!! در حالی که پهنای صورت اشک می‌ریخت، سراسیمه آمد و کنار ماشینی که شهدا را حمل می‌کردند ایستاد. اشک امانش نمی‌داد. با همان «بغض گلوگیر» و کهنه‌ای که سال‌های سال بود در سینه حبس کرده بود، سرش را بالا گرفت و پرسید:

آقا گم‌نام شصت و یک دارین؟ هجده سالشه!

حاج خانوم کدام منطقه بوده؟

سومار پسرم! سومار

چشم گرداند روی تابوت‌ها.یکی یکی اسم‌هایی که روی تابوت‌ها حک شده بودند را رصد کرد و به آرامی گفت:

نه حاج خانوم! سومار نداریم

آه از نهاد پیرزن برخاست. نفس عمیقی کشید و هق‌هق کنان راهش را از کنار ماشین کج کرد. این بار خبرنگار فرصت را غنیمت شمرد و سریع جلوی راهش را گرفت.............